Duyulup duyulmadığı anne karnından itibaren bilinir. Çünkü anne karnından itibaren çocuk beyindeki nöral ağlarla anneye bağlıdır. Dolayısıyla annenin tüm duygu durumunu çocuk aslında bilir ve bir çocuğun en büyük sıkıntısı, annenin duygu durumuna uyum sağlamaya çalışmasıdır. Ve annenin duygu durumuna uyum sağladıktan sonra hayattaki en büyük sıkıntısı bu duygu durumundan ayrışmak ve kendi duygu durumunu bulmaktır.

Çünkü çocuk için ayrışmak yalnızlıktır. Ve en büyük huzursuzluk bu yalnızlık hissidir. Ve bu ayrışmayı normalde fiziksel beden tam olarak kapsanabildiğinde duygusal bedende ayrışma iki dört yaşlarında olmalıdır ama tabii ki bütün dünya kaç yaşında olursa olsun anneden ayrışmakla çalışıyor.

Anneden ayrışmak kadar bir insanı yoran sıkıntıya sokan bir durum daha yoktur. Nasıl ayrışamadığınızı anlarsınız biliyor musunuz? Halen annenize öfkeleniyorsanız, bilin ki ayrışamadınız. Halen annenizin yaptıkları size batıyorsa, sizi deli edebiliyorsa, halen anneyi kurtarmaya çalışıyorsanız, annenin seçtiği şeylerle ilgili endişe yaşıyorsanız, annenizin hayatıyla ilgili endişe yaşıyorsanız, onu kurtarmaya çalışıyorsanız… Bilin ki annenizin hayatını yaşıyorsunuz.

Annenizin hayatını yaşarken annenizle ilgili nasıl bir ilişki yaşamışsanız aslında onu kopyalayan ilişkiler yaşarsınız. Eğer anneniz mesafedeyse veya sizi çok eleştiren biriyse veya çok hırslıysa veya sosyal statünün peşinde koşan biriyse ya buna benzer bir ilişki yaşarsınız ya da aynı beklentileri taşıyan bir partner seçersiniz. Veya siz partnerinize anneniz gibi davranırsınız.

Dolayısıyla sağlıklı ilişki demek sağlıklı ben demek tabii ki bize anne ve babadan aktarılan bir sürü şeyi kullanabilmeli ancak ayrışmamız gereken yerde de ayrışabilmeyi öğrenmek demek. Bu sebeptendir ki yaşam nerede neyle bütünleşip nereden ayrışacağını bilme sanatıdır. Yaşamın kendisi budur. Bütünleşme ve ayrışma sanatıdır.

Anne beyni olmadan çocuğun beyni gelişemez. Beynimizin gelişmesi için kendimi geliştirmemiz için bir başkasına ihtiyacımız var aslında. Aidiyet ihtiyacının sağlıklı gelişimi hep bu ilk temasla olur ya annedir bu ya da anne yerine bakım verendir..

Babanın ilk aylarda görevi ise anne ve çocuk arasındaki sağlıklı teması sağlayabilmektir. Eğer sağlıklı bir alan tutuyorsa baba anneye, anne ve çocuk teması sağlıklı olabilir ama anne kendi travmasında kaybolmuşsa, kendi benliğinde yoksa zaten çocuk ne kadar fiziksel temasta olursa olsun duygusal olarak annesinin mesafede olduğunu hisseder.