İlişkide ben ve senin ortaya koyduğu bir kişilik var aslında. Ve bu ben sen biz kavramında bu üç kavramı ne kadar onurlandırıyoruz, ne kadar kendimizden bir şey katıyoruz? Ne kadar kendimizi yok edip başkasının yolunu devam ettiriyoruz? Onurlandırmak ne demek aslında? Birine saygı duymak demek, gerekeni yapmak, özenle tanımak, anlamak, dinlemek, duymak demek. Ve bunu önce kendimize yapabilmek demek.

Şimdi ilişki içinde her şeyden önce “kendimizi” onurlandırıyor muyuz?

Genelde şöyle bir tablo çizeriz kendimizi onurlandırmamak adına, çatışmaların yaşanmaması adına; kendi ihtiyaçlarımızı, sesimizi kısarak yaşarız. Kendi duygularımızı kendi ifade şeklimizi tamamen aman çatışma olmasın deyip kendimizi onurlandırmadan ve bir başkasını kendimizin önüne koyarak yaşarız. Veya kendimizi o kadar onurlandırırız ki bir başkasının sesini duymayız. Bir başkasının ihtiyacının farkına varmayız, bir başkasının ne dediğini anlamayız. Veya ben ve sen kavgasından ilişkiyi hiç onurlandırmayız.

Çünkü ben ve sen demek, benim ihtiyaçlarım, benim hayat algım, benim bilgim, benim kendi deneyimlerimle bir ilişkiye giriyorum ve bu ilişkiye kattığım bir şey var demek.

Sen de aynı deneyimlerle bir ilişkiye giriyorsun ve senin bu ilişkiye kattıkların var ve ortada bir biz varız, hiç daha önce deneyimlemediğimiz bir şeyleri beraber deneyimliyoruz; o da bizim ilişkimiz.

Dolayısıyla ben ve sen kavgasının içinde olduğunda veya ben farkındalığı olmadığında, bizi sağlıklı yaşayamayız. Sağlıklı ilişki demek, kiminle ilişki kurarsanız kurun, bizde neler oluyor, biz hangi amaçla kurulmuş, biz kimi onurlandırıyor ve tatmin ediyor. Güvenlik adı altına mı bir biz kurulmuş? Yalnız kalınmamak için mi bir biz kurulmuş?